طراحی صحنه نمایش مستند “هم طناب”

کارگردانی مهین صدری،‌ ۱۳۹۲

صحنه از خلال یک پروسه پرفورماتیو،‌در سینرژی و هماهنگی با متن و اجرا و در فضایی مشترک میان تماشاگر و بازیگر شکل می گیرد. بر اساس روایت بی قضاوت و چند جانبه تئاتر مستند از حادثه واقعی،‌طرح صحنه میدانی با چیدمان ردیفها با زوایای باز و بسته و متفاوت درنظر گرفته شده است،‌که نوع ارتباط میان تماشاگر-بازیگر و تماشاگر-نمایش را تعیین می کند و به هر تماشاگر امکان دیدن بخشی از واقعه را از جایگاه شخصی اش می دهد.

طنابهای کوهنوردی به شیوه ای پرفورماتیو در پروسه اجرا بوسیله بازیگران نصب می شوند،‌فضای مشترک بازیگران و تماشاگران را به هم می پوندند و مرز مبهم این دو فضا را به هم می دوزند.به این ترتیب تماشاگران از جایگاه فیزیکی خود در اجرا دخیل می شوند،‌جایی که بازیگران نمایش با خودخواهی های شخصیت شان از ردیفهای آدمها بالا می روند تا به قله ماناسلو برسند.

طناب-نورهای صحنه بتدریج در طول اجرا  فضا را روشن می کنند.

Scenography for “Manaslu” Documentary Theatre

Eco Theatre, Tehran, 2013

The play is based on real reports of a group of Iranians, who lost one in climbing Himalayas Manaslu, and each of them sees the story from a different point of view.

The Scenography evolves through a performative process, in synergy with the play and performance, in a shared space between actors and spectators.

According to the non-judgmental multi-faceted approach of the play (to the real story) the designed arena configuration with open and closed angles , provides each spectator a different partial view to the play from her specific place.

Performatively , the climbing ropes installed by actors in the process of the play, interweave the common space of two sides together, sewing the unclear borders in between. It spatially engages the spectators in the performance dramatic situation, where actors climb the rows of people to reach Manaslu summit. Lighting-ropes gradually illuminate the scene.